Yıl 2000.

Ay Ağustos.

Sonuç. Kazandınız.

Hacettepe Üniversitesi / Edebiyat Fakültesi / Kütüphanecilik Bölümü…

İşte hayatımın değişime başladığı an…

Bir insanın hayatının en önemli evrelerinde, en önemli unsurlar; öncelikle aile, sonra eğitim, sonra arkadaş ve en son çevredir bence…. Bende bugün size hayatımın değişime başladığı, bana anlamlı bir dokunuş yapan, geleceğimin şekillenmesinde en büyük rollerden olan Üniversite hayatıma yani Hacettepe Üniversitesi yıllarıma değinmek istiyorum

İlkokul, ortaokul, lise derken üniversite…Üniversite sınavına hazırlanmak benim için heyecanlı geçti. Belki bu heyecanım olmasa belki farklı sonuçlar da olabilirdi ama ben benliğimi bulabilir miydim orası meçhul…

Lise yıllarında dönem ödevi hazırlamak için Çukurova Üniversitesi’ne gittiğim yıllar“Kütüphanecilik” mesleğini ilk keşfettiğim yıllardı. Bir aile dostumuz o yıllarda Kütüphane Başkan Yardımcısı idi. Odasında kendisini ziyaret etmem ile beynimde bir ışık belirdi. “Ne güzel bir oda  burası, sırf kitapların içinde, kendine ait odası, sessiz-sakin-huzurlu bir yer” diye düşünerek kendimi bir an için o meslekte hayal ettim ama meslek hakkında pek bilgiye sahip olmadığım için o anlık daha da fazla hayalden ötesine gidemedim. Ama zamanı geldiğinde, hayalime bir adım daha yaklaşabilmek adına, sorularımı beynime not ederek oradan ayrıldım, tabi dönem ödevimi de nokta atışları ile süper hazırlayarak…

Zamanı geldiğinde beynimdeki tüm sorular ile Kütüphanecilik mesleği hakkında bilgi edinmeye çalıştım, açıkcası cevap ne olursa olsun beni sanki pek etkilemeyecekti, çünkü o meslekte kendimi buldum, tam bana göre bir iş olarak gördüm ve beni bu konuda en çok destekleyen, bana yön veren de o dönemler Sınıf Öğretmenliği bölümünde okuyan, tam bir meslek aşığı, idealist öğretmen adayı ablam İlknur Şahinaslan oldu. Burdan da ablamı sevgi ile selamlıyorum ????

İlk Hayalim; Gazi Üniversitesi Türkçe Öğretmenliği idi. Ama illaki Ankara olacaktı. Çünkü, Ankara’yı birbaşka seviyordum… İkinci tercih, Hacettepe Üniversitesi Kütüphanecilik… Ve bu bölümü açıkcası ne Ankara Üniversitesi’nde ne de Marmara Üniversitesi’nde okumak değil, bunda da illa ki Hacettepe’de okumak idi içimden geçen…

Tercihlerimi ablam ile yaptım ve gerisini artık kaderin ağlarını örmesine bıraktım ???? Tabi sonuçlar açıklandı,  Türkçe öğretmenlğini 3 puan ile kazanamamıştım. Ama hayal ettiğim “Ankara” şehrinde okumak ve “Hacettepe Üniversitesi Kütüphanecilik” bölümü olmuştu. Çok ama çok mutluydum, hayal ettiğim mesleğin artık hayalden çıkıp, geleceğimi şekillendireceği yıllara doğru ilk adımını atacaktım… Sıra da ailem ile bu mutluluğu yaşamaktı, yaşadım da ???? Çok şükür…

Kayıt zamanı…, Ankara’ya yerleşmek…, Aileden ayrılmak…, Hazırlık sınıfını bitirmek deeeeerken artık Kütüphanecilik mesleğinin ilk dersleri için Amfi’de sırada yerimi almıştım. Kıpır kıpır, meraklı Betül’ü artık kim durdurabilirdi ki. Hazırlık sınıfı ile zaten Anakara’ya alışmış, okulumu keşfetmiş ve artık bölümdeki derslerin bir an evvel başlamasını bekliyordum. Hocalarımızın hepsi hakikaten çok ama çok donanımlıydı. Konuşmaları, hal ve hareketleri, olayları yorumlamaları, bakış açıları ve bize bunları aktardıkları… Bende büyü etkisi yaratmıştı. Bu büyünün bende bıraktığı izlere yani 4 yılımın geçtiği bölüme dair benliğimde oluşanlara değinmek istiyorum.

Bu bölüm hakkında bilgisi olan öğrenciler de vardı, olmayan da… Bu bölümü bilinçli seçen kadar, bu bölüme nasıl geldiğini bilmeyen de vardı… Okumaktan mutluluk duyan da vardı, mutsuz olup hemen mezun olmak isteyen de… Mezun olunca bu mesleği yapmak istemeyen de vardı, okul biter bitmez  bu meslekten başka bir iş yapmak istemeyen de… Her çeşit düşüncedeki öğrenci karması, benim ne bölüme bakış açıma ne de içimdeki meslek sevgisine gem vurdurmadı. Ben kararlıydım ve seviyordum, Kütüphaneci olacaktım…

Hacettepe Üniversitesi gerçekten kurumsal kimliği olan, donanımlı akademik kadrosu ve zorlayıcı, eğitici, ayrıcalıklı bir eğitim yapısı ile “Hacettepe’li olmak bir ayrıcalıktır” sloganının içini dolduran bir üniversite idi. Bu havayı solumadan olumsuz yorum yapanlara ve bu üniversitede okuyup, benliğine bir şey katamayanlara asla ve asla cevap vermedim, veremem de…

Gelelim asıl benliğimi oluşturan kısım Bölüm Hocalarımıza… Prof. Dr. Yaşar Tonta mı, Prof. Dr. Bülent Yılmaz mı, Prof. Dr. İrfan Çakın mı, Prof. Dr. Mehmet Emin Küçük mü, Prof. Dr. Nazan Özenç Uçak mı… hangisini desem, hangisini anlatsam bu kıymetli, değerli hocalarımızdan… (İsmini yazamadığım hocalarım var, lütfen haddim olmadan onları yorumluyormuş gibi algılanmasın, hepsini saygıyla selamlıyorum…) Sadece tek bir hocamız vardı, verdiği eğitim evet içerik olarak bize çok şey verebilirdi fakat uygulamadaki sorun nedeni ile beni geriye attığı için buruk anımsıyorum o dönemimi…

Prof. Dr. Yaşar Tonta; o-la-maz böyle mükemmel bir hoca (oluyor işte Betül nasıl olamaz ???? )… O ders anlatışı ve benim içimdeki sakin-dingin Betül’ü ortaya çıkartan, olaylara bakış açımın değişmesine ve hayatı-insanları yorumlamama etkisi olan mükemmel bir hoca… Şuan mesleğimin %70’lik bölümü tamamiyle Yaşar Hocamın ders içeriği ile ilgili ve meslekteki duruşuma katkısı ise yine yadsınamaz derecede…

Prof. Dr. Bülent Yılmaz; naif kişilği ile insan sevgisi ve meslek aşığı bir hocamız daha… Mesleğine ve öğrencilerine sevgisi, bize öğrettikleri ile doğru orantılı. Staj için gittiğimiz her kurum “Yıllardır memur olarak çalışan personellerimiz, sizin bildiklerinizi bilmiyor” derlerdi. Hocamızın bize öğrettikleri, bizi diğerlerinden farklı kılıyordu.

Prof. Dr. İrfan Çakın; ah hocam ah… Siz ne otoriter, ne şık giyinimli, ne donanımlı, nasıl bir ses tonuna sahip mükemmel bir hocaydınız. Sohpet havasında geçen dersi ile amaç “ezbercilik değil, eskiyi düşünen ve bilgi çağına öğrendiklerini aktarabilen, tartışabilen, fikir alışverişi yapabilen meslektaşlar yetiştirmekti” hedefiniz… Sizi saygıyla selamlıyorum hocam.

Prof. Dr. Mehmet Emin Küçük; özgüvenli, rahat tavırları ile tüm öğrencilerin gönlünde taht kuran, keza yine şık giyimiyle bizlerin gözünü gönlünü açan ve mezuniyet gecemize gelen “TEK” hocamız olarak hafızamda  ki yerini alan mükemmel bir hocamız daha… Kataloglamada başarılı  5 öğrenciden 1’i olarak Kıbrıs Yakın Doğu Üniversitesi Büyük Kütüphanesi’ne gitmeme, unutamayacağımız 1 ay geçirmemize vesile olan hocamızı saygıyla anıyorum.

Hocalarımı anlatmak ile bitmez, uzar da uzar. Herkese nasip olmaz böyle değerli hocaların öğrencisi olmak, çok vardır sadece Üniversite okumuş olmak için okuyan, çok vardır öğrencisine bir şey katayamayan akademisyen… Hal böyle olunca hocalarım ve üniversitem ile her zaman her daim övündüm, övüneceğim de.

Hacettepe Üniversitesi; eğitimi ile, hocası ile, öğrencileri ile, kampüsü ile, düzeni ile, prensipleri ile bana kazandırdıkları…

• Kimseyi suçlama… dinle ve anlamaya çalış…
• Bağırarak konuştuğun 10 kelime, sakin konuşma ile yapılan 3 kelimenin etkisinde asla olamazdı. O halde sakin kal…
• Farklı görüşler ve inanışlar seni ayrıştırmasın, ayrıcalığını eğitimin ile göster.
• Bir öğrenci, eğer buradan da bir şey alamadan mezun olduysa, kolay kolay bir yerde tutunamayacak ve başaramayacktır.
• Hacettepe’li olmak bir ayrıcalıktır; bunu ancak özümseyerek eğitimini alanlarda anlayabilirsiniz.

Hacettepe’de okurken ve mezun olduktan sonra, çok anlamsız-içi boş yorumları olan da oldu. Ve işte o insanların yorumlarının boş olduğunu anladığım an dedim ki “kimseyi suçlama-sakin kal-ayrıcalığını eğitimin ile göster”…

Teşekkür ederim Hacettepe Üniversitesi, Teşekkür ederim bana başarabileceğimi aşılayıp, yıllar geçse de memuriyeti kazanabileceğim azmini verdiğin için…

Yazının devamı; hayatı ve insanları yorumlamalarım ile gelecek inşallah…

Sevgi ve Saygılarımla.